Αναπόληση.
Πόσο θυμίζεις εκείνο το κορίτσι του αγρού
με το τσίτινο φουστάνι.
Τα σκληρά χέρια της δουλειάς
και μαλλιά στο χρώμα του σταχυού.
Σεργιάνι στούς αγρούς έβγαινες με την πρώτη αυγή
χάζευε η φύση.
Είχες διάφανο φωτεινό πρόσωπο
και εναν Ηλιο φορούσες στα μαλλιά σου.
Με όλες τις αισθήσεις καλωσόριζες το θαύμα
οσφριζόσουν τα πεσμένα στάχυα.
Τούς σπόρους έβλεπες να ταξιδεύουν
σε μία αέναη μετακίνηση να αναγεννηθούν.
Ζούσες καθημερινά το θαύμα της σποράς
αυτή η μάνα γής ανέθρεψε
γενιές ολάκερες άπλωνες τα χέρια πάνω στα ολόχρυσα στάχυα κι ελεγες
"Εδώ ανήκω θα μείνω εδώ"
είμαι ενα απλό κορίτσι του αγρού.
Εδω είναι το σπίτι μου.