Λικέρ λεμοντσέλο
Με ρωτάς
Τι φουρτουνιάζει την ψυχή μου
Και γω σου ξεδιπλώνομαι
Αφήνοντας να φανεί η γύμνια μου
Πως τάχα πέρασα απέναντι στο πεζοδρόμιο
Χοροπηδώντας μια στο ένα
Μια στο άλλο πόδι
Σαν ξυπόλητο παιδί που τρέχει να συναντήσει
Τους φίλους του στην αλάνα
Καταργώντας με μια ανάσα
Άγκυρες σκουριασμένες
Ακατάλληλες προς χρήσιν πια
Σε σκαριά σαπισμένα
Απο τόνους αλάτι.
Μαντεύεις την οδύνη του μυαλού μου
Να πηδάω από το τελευταίο σκαλί
Στο πρώτο
Αρτιμελής και χωρίς κόπο
Μ'ένα σκουφάκι διάφανο
-να φαίνεται το κεφάλι μου-
Μ'ένα κρανίο διάφανο
-να φαίνεται η πίκρα μου-
Μ'ένα κορμί διάφανο
-να φαίνεται το αίμα μου-
Αυτό
που ασελγώντας κοινωνούν πάνω του
Γνωστοί και άγνωστοι θύτες
'Ολους σας ξέρω
Απ'την καλή κι απ'την ανάποδη
Στο στρίφωμα μόνο μου ξεφεύγετε
Σαν πρέπει να γαζώσω τόσα μέτρα υφάσματος
Μέσα στο σκοτάδι μου.
Μια στάλα λικέρ λεμοντσέλο από χέρι λατρεμένο
η οδύνη μου,
σε χείλη που ξέχασα να φιλήσω.
~μ.π.~
1 σχόλια:
σχόλιαΓνωστοί και άγνωστοι θύτες
Reply'Ολους σας ξέρω
Απ'την καλή κι απ'την ανάποδη
Στο στρίφωμα μόνο μου ξεφεύγετε
Σαν πρέπει να γαζώσω τόσα μέτρα υφάσματος Υπέροχη ποίηση φίλη Αρετή Συγχαρητήρια !!