Μιά φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς που είχε ένα όμορφο βασίλειο , πολλούς υπηκόους και αυλικούς μα κανέναν φίλο . Του βασιλιά του άρεζε να διοργανώνει γιορτές και πανηγύρια και γιατί αγαπούσε τους ανθρώπους αλλά και γιατί μ΄αυτόν τον τρόπο διασκέδαζε τη μοναξιά του .Καλούσε λοιπόν μουσικούς, μάγους και τσαρλατάνους απ΄όλα τα μέρη του κόσμου και τους έβαζε να διασκεδάζουν τους κατοίκους του βασιλείου του μα πρώτα απ΄όλα την αφεντιά του .
Μιά μέρα βρέθηκε στην αυλή του ένας παραμυθάς γελωτοποιός που΄λεγε ιστορίες και τραγούδια για να μερεύει τη λύπη και τα βάσανα των ανθρώπων και να τους κάνει να γελούν . Του βασιλιά του άρεσαν τα παραμύθια του και του πρότεινε να γίνει ο επίσημος γελωτοποιός του παλατιού . Κάποιες βραδιές που ένιωθε πολύ μόνος , τον φώναζε στο μπαλκόνι της κάμαράς του και του ιστορούσε τις στεναχώριες και τις πίκρες του που δεν είχε με ποιόν να τις μοιραστεί . Κι έτσι χρόνο με το χρόνο μιά όμορφη φιλία γεννήθηκε ανάμεσά τους .
Ο βασιλιάς όμως είχε και τις αναποδιές του .Συχνά πυκνά φώναζε και ξεσπούσε πάνω στο φίλο του χωρίς σοβαρό λόγο . Το μετάνιωνε κατόπιν και του ζητούσε να κάνει υπομονή και να τον δέχεται με τα ελαττώματά του . Ο γελωτοποιός που ήταν πράος αναστέναζε με χαρμολύπη κι έκανε μεγάλον αγώνα για να κρατήσει τη φιλία τους γιατί πίστευε σ΄αυτήν και ήξερε πολύ καλά πως υπάρχουν πράγματα που δε ζυγίζονται με το χρυσάφι όλης της γης κι ας ήταν τα υπόγεια του παλατιού γεμάτα από δαύτο .
Στο μεγάλο πανηγύρι της χώρας ο βασιλιάς κάλεσε τον παραμυθά γελωτοποιό να πάνε παρέα . Ο ίδιος είχε χτενιστεί με περισσή φροντίδα στους καλύτερους κομμωτές κι είχε φορέσει την επίσημη στολή του τη μεταξωτή με τα χρυσά κουμπιά .Σαν άναψε το γλέντι ,όλος ο κόσμος έτρωγε , έπινε και έκανε αστεία . Μεράκλωσε κι ο βασιλιάς κι ανέβηκε στην πίστα να χορέψει .
Ο παραμυθάς γελωτοποιός είχε κλείσει σ΄ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι της χαράς , μυριάδες ζαχαρωτά που ήξερε πως αρέσουν στο βασιλιά και ήθελε να του τα χαρίσει έτσι για να θυμηθούν τα χρόνια τα παιδικά και να διασκεδάσουν. Μα όπως έκανε να χτυπήσει παλαμάκια έσκασε το μπαλόνι και τα ζαχαρωτά έπεσαν όλα πάνω στη φορεσιά του βασιλιά .Οι σοκολάτες λέρωσαν το μεταξωτό σακάκι του , οι καραμέλες λέκιασαν το καπέλο του και το μαλλί της γριάς κόλλησε στα χρυσά κουμπιά και τα έκανε αγνώριστα .
Ο βασιλιάς άστραψε και βρόντηξε . Κατέβηκε από την πίστα κι άρχισε να ουρλιάζει από το θυμό του , δείχνοντας το γελωτοποιό παραμυθά φίλο του στους υπηκόους του .
Κοιτάτε ... κοιτάτε πως μ΄έκανε,φώναζε . Μου κατέστρεψε τη μεταξωτή στολή και τα χρυσά κουμπιά μου ...Διώξτε τον , να φύγει γρήγορα δεν τον θέλω πιά στο βασίλειό μου .
Ο παραμυθάς γελωτοποιός απομακρύνθηκε ήσυχα από το παλάτι , πήγε στην καλύβα του κι έπιασε να υφαίνει ένα παραμύθι όπως έκανε πάντα άλλωστε .
Την άλλη μέρα ο βασιλιάς έστειλε αγγελιοφόρους που του μήνυσαν πως τον θέλει πάλι κοντά του . Οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν στο παλάτι κι έδωσαν στο βασιλιά το μήνυμα του γελωτοποιού παραμυθά . Ο βασιλιάς διάβασε .
Βασιλιά μου πολυχρονεμένε .
Το πρωί του πανηγυριού , ξέθαψα την αγαπημένη μου γυναίκα που είχα χάσει εδώ και πολλά χρόνια . Η πεντατρύφερη καρδιά της που αγαπούσε όλο τον κόσμο είχε λιώσει κι είχαν απομείνει μόνο μιά χούφτα κόκαλα και δυό φιλντισένια κουμπιά του φουστανιού της που τα έβαλα στο κασελάκι μαζί με αυτά . Ύστερα αγόρασα το μπαλόνι με τα ζαχαρωτά κι ήρθα στο πανηγύρι να τα μοιραστώ μαζί σου για να χαρούμε και να χαμογελάσουμε στη ζωή που μας απέμεινε . Το μπαλόνι έσπασε πάνω στο χορό και τα ζαχαρωτά λέρωσαν την ακριβή στολή σου . Τα υπόλοιπα, σου είναι γνωστά .
Η αγάπη μου , όσο ταπεινή κι αν είναι , είναι το πιό περήφανο απ΄όλα τα συναισθήματά μου . Σ΄αγαπώ φίλε μου μα μόνο από απόσταση μπορώ να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι πιά .Δεν έχω την αντοχή να παλεύω με τα στοιχειά του χαραχτήρα σου και θέλω να΄μαι φίλος σου και όχι κόλακάς σου . Θα σ΄αγαπώ από μακριά λοιπόν . Κι όταν κάποια στιγμή καταλάβεις πως η καρδιά έχει μεγαλύτερη αξία από τα χρυσά κουμπιά της στολής σου , τότε ίσως ξανασμίξουμε .
Μιά μέρα βρέθηκε στην αυλή του ένας παραμυθάς γελωτοποιός που΄λεγε ιστορίες και τραγούδια για να μερεύει τη λύπη και τα βάσανα των ανθρώπων και να τους κάνει να γελούν . Του βασιλιά του άρεσαν τα παραμύθια του και του πρότεινε να γίνει ο επίσημος γελωτοποιός του παλατιού . Κάποιες βραδιές που ένιωθε πολύ μόνος , τον φώναζε στο μπαλκόνι της κάμαράς του και του ιστορούσε τις στεναχώριες και τις πίκρες του που δεν είχε με ποιόν να τις μοιραστεί . Κι έτσι χρόνο με το χρόνο μιά όμορφη φιλία γεννήθηκε ανάμεσά τους .
Ο βασιλιάς όμως είχε και τις αναποδιές του .Συχνά πυκνά φώναζε και ξεσπούσε πάνω στο φίλο του χωρίς σοβαρό λόγο . Το μετάνιωνε κατόπιν και του ζητούσε να κάνει υπομονή και να τον δέχεται με τα ελαττώματά του . Ο γελωτοποιός που ήταν πράος αναστέναζε με χαρμολύπη κι έκανε μεγάλον αγώνα για να κρατήσει τη φιλία τους γιατί πίστευε σ΄αυτήν και ήξερε πολύ καλά πως υπάρχουν πράγματα που δε ζυγίζονται με το χρυσάφι όλης της γης κι ας ήταν τα υπόγεια του παλατιού γεμάτα από δαύτο .
Στο μεγάλο πανηγύρι της χώρας ο βασιλιάς κάλεσε τον παραμυθά γελωτοποιό να πάνε παρέα . Ο ίδιος είχε χτενιστεί με περισσή φροντίδα στους καλύτερους κομμωτές κι είχε φορέσει την επίσημη στολή του τη μεταξωτή με τα χρυσά κουμπιά .Σαν άναψε το γλέντι ,όλος ο κόσμος έτρωγε , έπινε και έκανε αστεία . Μεράκλωσε κι ο βασιλιάς κι ανέβηκε στην πίστα να χορέψει .
Ο παραμυθάς γελωτοποιός είχε κλείσει σ΄ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι της χαράς , μυριάδες ζαχαρωτά που ήξερε πως αρέσουν στο βασιλιά και ήθελε να του τα χαρίσει έτσι για να θυμηθούν τα χρόνια τα παιδικά και να διασκεδάσουν. Μα όπως έκανε να χτυπήσει παλαμάκια έσκασε το μπαλόνι και τα ζαχαρωτά έπεσαν όλα πάνω στη φορεσιά του βασιλιά .Οι σοκολάτες λέρωσαν το μεταξωτό σακάκι του , οι καραμέλες λέκιασαν το καπέλο του και το μαλλί της γριάς κόλλησε στα χρυσά κουμπιά και τα έκανε αγνώριστα .
Ο βασιλιάς άστραψε και βρόντηξε . Κατέβηκε από την πίστα κι άρχισε να ουρλιάζει από το θυμό του , δείχνοντας το γελωτοποιό παραμυθά φίλο του στους υπηκόους του .
Κοιτάτε ... κοιτάτε πως μ΄έκανε,φώναζε . Μου κατέστρεψε τη μεταξωτή στολή και τα χρυσά κουμπιά μου ...Διώξτε τον , να φύγει γρήγορα δεν τον θέλω πιά στο βασίλειό μου .
Ο παραμυθάς γελωτοποιός απομακρύνθηκε ήσυχα από το παλάτι , πήγε στην καλύβα του κι έπιασε να υφαίνει ένα παραμύθι όπως έκανε πάντα άλλωστε .
Την άλλη μέρα ο βασιλιάς έστειλε αγγελιοφόρους που του μήνυσαν πως τον θέλει πάλι κοντά του . Οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν στο παλάτι κι έδωσαν στο βασιλιά το μήνυμα του γελωτοποιού παραμυθά . Ο βασιλιάς διάβασε .
Βασιλιά μου πολυχρονεμένε .
Το πρωί του πανηγυριού , ξέθαψα την αγαπημένη μου γυναίκα που είχα χάσει εδώ και πολλά χρόνια . Η πεντατρύφερη καρδιά της που αγαπούσε όλο τον κόσμο είχε λιώσει κι είχαν απομείνει μόνο μιά χούφτα κόκαλα και δυό φιλντισένια κουμπιά του φουστανιού της που τα έβαλα στο κασελάκι μαζί με αυτά . Ύστερα αγόρασα το μπαλόνι με τα ζαχαρωτά κι ήρθα στο πανηγύρι να τα μοιραστώ μαζί σου για να χαρούμε και να χαμογελάσουμε στη ζωή που μας απέμεινε . Το μπαλόνι έσπασε πάνω στο χορό και τα ζαχαρωτά λέρωσαν την ακριβή στολή σου . Τα υπόλοιπα, σου είναι γνωστά .
Η αγάπη μου , όσο ταπεινή κι αν είναι , είναι το πιό περήφανο απ΄όλα τα συναισθήματά μου . Σ΄αγαπώ φίλε μου μα μόνο από απόσταση μπορώ να σε αγαπώ και να σε νοιάζομαι πιά .Δεν έχω την αντοχή να παλεύω με τα στοιχειά του χαραχτήρα σου και θέλω να΄μαι φίλος σου και όχι κόλακάς σου . Θα σ΄αγαπώ από μακριά λοιπόν . Κι όταν κάποια στιγμή καταλάβεις πως η καρδιά έχει μεγαλύτερη αξία από τα χρυσά κουμπιά της στολής σου , τότε ίσως ξανασμίξουμε .
Ο ΠΑΡΑΜΥΘΆς ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΌς ΦΊΛΟς ΣΟΥ .