Γράμμα αδιάβαστο στα χέρια,
μετέωρο
και οι λέξεις σκόρπιες
από το άγριο χάδι του ανέμου.
Ρούχο ξεφτισμένο έγινε
σε πονεμένη ψυχή,
που αναπαυμό δε βρίσκει
με ξηλωμένα τα κουμπιά.
Περίμενε, μάταια περίμενε.
Τα λόγια δεν ήρθαν ποτέ.
Σαν τα πλοία,
που δεν πιάσαν λιμάνι.
Σαν τη βροχή,
που δεν πότησε τη γη.
Κι φαντασία..
Πόσα να ζωντανέψει κι αυτή.
Τα όνειρα ξεθώριασαν κι αυτά.
Σαν τα μπαμπακιένια σύννεφα,
που φτιάχνουν σχήματα
στον ουρανό και μετά χάνονται..
Πώς να τα φτάσεις..
Πώς να τα πιάσεις..
Άπιαστα έγιναν πια..
Κι αυτό το γράμμα στο χέρι,
πυρωμένο σίδερο που καίει
τα τελευταία απομεινάρια ελπίδας.
Δυστυχώς το έργο έμεινε μόνο.
Οι πρωταγωνιστές δεν θα έρθουν ποτέ.
Ώρα να κλείσεις τα φώτα.
Ώρα να πέσει η αυλαία..
~Κλειώ Κουτσογιωργάκη~