Θυμάμαι τα καλοκαίρια
με το γεμάτο φεγγάρι
τα πορφυρογέννητα.
Εκείνα τα αλησμόνητα καλοκαίρια
που μαζεύαμε όστρακα απο αχινούς.
θηλυκούς αχινούς
που είχαν χρώμα απο κοράλι
και ηλιοβασίλεμα
και μέσα τους
καρδιοχτυπούσε το Αιγαίο
κι ο Θεός.
που είχαν χρώμα απο κοράλι
και ηλιοβασίλεμα
και μέσα τους
καρδιοχτυπούσε το Αιγαίο
κι ο Θεός.
Ασβεστες μνήμες
απο θάλασσα και Ελλάδα
θησαυροί μαλάματα
του νού.
Και τα πάντα γύρω σιγούσαν
μυσταγωγικά
συμμετέχοντας στο Θαύμα.
απο θάλασσα και Ελλάδα
θησαυροί μαλάματα
του νού.
Και τα πάντα γύρω σιγούσαν
μυσταγωγικά
συμμετέχοντας στο Θαύμα.
Αρετή Μαυροπούλου
09-06-2017
09-06-2017
1 σχόλια:
σχόλιαΠόσο υπέροχα ζωγράφισες ποιητικά και πάλι .. Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει από τήν φωλιά του .
Reply