Ωδή στην φύση.
Κι ήταν πιο πολύ του πνεύματος το αμόνι
πού με έφερε μέχρι εδώ.
Ο αργαλειός του χρόνου να υφαίνει ασταμάτητα
μα χωρίς βιάση
τους πανάρχαιους κορμούς των δέντρων
πού έχουν βαθιές τις ρίζες.
Μέσα από τα έγκατα τη γης
γεννιούνται οι σπόροι
από τα χαμηλά ως τα όνειρα .
Το θρόισμα της φυλλωσιάς μια μελωδία
κάθε φορά πού ο άνεμος ιππεύει
του ουρανού το απέραντο γαλάζιο.
Να πού από το σκοτάδι γεννιέται το φώς
κι όταν το πνεύμα του ουρανού σιγεί
αναμένει ο βυθός των άπειρων κόσμων.
Άπειροι κόσμοι απλώνονται μπρός μου
και κάτω από τα πόδια μου
ξεδιπλώνονται θαυμαστά.
Όλα τα πλάσματα σε μία συνεύρεση
σε μία συνύπαρξη μαγική.
πλάσματα φωτός κι εμείς…
μα το ξεχάσαμε κι αυτό.
Τα μέγιστα της ζωής αιωνίως παρόντα
με ξυπνούν μέσα από μία πραγμάτωση
αυτή του ανέκφραστου.
Κι εγώ πλάσμα φωτός…
ικέτιδα στην θύρα του Θεού γίνομαι.
Εδώ τα δέντρα απλώνουν τα κλαδιά
μία ανοιχτή αγκαλιά ολάκερη η πλάση.
Ρίζες απύθμενες οι ρίζες μου
ενώνονται μαζί τους.
Πνεύμα και ύλη αίνιγμα αξεδιάλυτο.
Αρετή Μαυροπούλου
Φωτό
Αναστασία Αδαμάκη.