~Αναζητώντας τη ζωή~

Αναζητώντας τη ζωή

Όλη νύχτα στα φλογισμένα αλώνια πάλευε η ζωή. Με σπασμένα όνειρα τέντωνε το ανάστημα της για ν'ακουστεί η φωνή της.

Ακροβατούσε σε υποταγμένα απογεύματα για να βρει τον εαυτό της. Γατζωμένη από καρφιά, τίναζε με πείσμα τα χέρια της για να διώξει την ανελέητη λύπη.

Πάλευε όλη νύχτα η ζωή, κάνοντας ελεύθερες πτώσεις στο ανέλπιστο της χαράς, στις μεγάλες προσδοκίες του εαυτού της, στο χρεοκόπημα της παρόρμησης.

Νύχτες και νύχτες έψαχνε σε παλιά μπαούλα για μεταξωτές κορδέλες ευτυχίας και για λευκές δαντέλες εκτίμησης. Έψαχνε το φως που σταθμίζει την ψυχή της και τον κρουνό του μακάριου νερού της ευδαιμονίας. 

Αχ ζωή... Τί ψάχνεις και πού;;; Μια σπίθα μόνο χρειαζόσουν. Μια σπίθα ελπίδας που το παρελθόν γλυκαίνει, το παρόν συντηρεί, και το μέλλον θεμελιώνει ... 

~Κλειώ Κουτσογιωργάκη ~

Ωδή στην φύση.

Ωδή στην φύση.

Κι ήταν πιο πολύ του πνεύματος το αμόνι

πού με έφερε μέχρι εδώ.

Ο αργαλειός του χρόνου να υφαίνει ασταμάτητα

μα χωρίς βιάση

τους πανάρχαιους κορμούς των δέντρων

πού έχουν  βαθιές τις ρίζες.


Μέσα από τα έγκατα τη γης

γεννιούνται οι σπόροι

από τα χαμηλά ως τα όνειρα .

Το θρόισμα της φυλλωσιάς μια μελωδία

κάθε φορά πού ο άνεμος ιππεύει

του ουρανού το απέραντο γαλάζιο.


Να πού από το σκοτάδι γεννιέται το φώς

κι όταν το πνεύμα του ουρανού σιγεί

αναμένει ο βυθός των άπειρων κόσμων.

Άπειροι  κόσμοι απλώνονται μπρός μου

και κάτω από τα πόδια μου

ξεδιπλώνονται θαυμαστά.


Όλα τα πλάσματα σε μία συνεύρεση

σε μία συνύπαρξη μαγική.

πλάσματα  φωτός κι εμείς…

μα το ξεχάσαμε κι αυτό.

Τα μέγιστα της ζωής αιωνίως παρόντα

με ξυπνούν μέσα από μία πραγμάτωση

αυτή του ανέκφραστου.


Κι εγώ πλάσμα φωτός…

ικέτιδα στην θύρα του Θεού γίνομαι.

Εδώ τα δέντρα απλώνουν τα κλαδιά

μία ανοιχτή αγκαλιά ολάκερη η πλάση.

Ρίζες απύθμενες  οι ρίζες μου

ενώνονται μαζί τους.

Πνεύμα και ύλη αίνιγμα αξεδιάλυτο.


Αρετή Μαυροπούλου


Φωτό

Αναστασία Αδαμάκη.

Προσευχή.

Προσευχή

Κύριε δεν σου ζητώ το δίκιο μου:
Πως μπορώ άλλωστε;
Του αδερφού το δίκιο μ΄ έθρεψε πολλές φορές.

Μήτε ανταμοιβή για τα καλά μου έργα:
Του αμπελώνα Σου ράθυμος και νωθρός
είμαι εργάτης.

Μονάχα το έλεος σου αποζητώ και διακονεύω
σκυφτός και πένθιμος
σαν τον Τελώνη να φωνάζω το "ιλάσθητί"
και να γευτώ λυτρωτικά, παρακαλώ
του Θείου Σου έρωτα την άγια συγκατάβαση !!!

Ανδρέας Θ. Ρίζος

Αναπολώντας ένα κόσμο ισομετρικό.

Αναπολώντας ένα κόσμο ισομετρικό.

Υπήρξε μια στιγμή απειροελάχιστη της νιότης

που γευτήκαμε το κάλλος ατενίζοντας

τα πέλαγα με τα σμαραγδένια νερά

προσμένοντας ξεστήθωτες γοργόνες.



Η σκέψη ατάραχη σε μία γλυκιά προσμονή

σαν ολόλευκο παρθενικό ταξίδι

τολμήσαμε να αλώσουμε βαθυστόχαστους Ωκεανούς

να κάνουμε πτήσεις τολμηρές με γλαροπούλια.



Αυτά και άλλα πολλά ηρωικά κατορθώματα

αναπολούμε σε ένα ανισόμετρο κόσμο

που μόνο με το όνειρο ανασταίνουμε.



Έτσι λοιπόν ατάραχοι να συντηρούμαστε

να δίνουμε τιμή στα ασήμαντα

και να κρατάμε την φλόγα άσβεστη.



Κι όπως το λάδι στο νερό

να ανεβαίνουμε.

Author

Αρετή Μαυροπούλου

Ποίηση: «Απουσία»

Ποίηση: «Απουσία»

 

Της Αρετής Μαυροπούλου

  

Απουσιάζω

από την α-βάσταχτη ελαφρότητα

από τα ά-μορφα πρόσωπα

και προσωπεία.

Είμαι απούσα από το α-νήλεο

κυνήγι των εξουσιαστών

και των α-νέραστων.

Απουσιάζω από κάθε τι ά-καρπο

που δεν δίνει σπόρο ζωής.

Δηλώνω απούσα από την α-διαφάνεια

των κακόβουλων πράξεων

και συνωμοσιών.

Είμαι απούσα

από κάθε ά-νυδρη συναναστροφή

και ά-σκοπη συνάφεια.

Τέλος απουσιάζω από τα στερητικά

που εμποδίζουν

την ελευθερία έκφρασης.

Αεί θάλλω!!!

Ποίηση

Αρετή Μαυροπούλου

Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο 25 τεύχος του περιοδικού

FRACTAL 

ΠΗΓΗ

Αρμύρα και φώς.

Αρμύρα και φώς



Καιρό πολύ μείναμε δεμένοι σε τούτο το λιμάνι

στον ίδιο μόλο.

Τα όνειρα μισά έμειναν σε αφιλόξενη θάλασσα

ασφυκτιούν, πλώρη γυρεύουν ξαναμμένα.



Οι άγκυρες σκούριασαν από την αλμύρα

και τα σκάφη της ψυχής

ακίνητα μένουν στο αμόνι του χρόνου

και τα σκοτώνουν σαν γεράσουν.



Εμπρός λοιπόν…

λύστε τους κάβους βίρα τις άγκυρες

πού μας κρατούν δεμένους.

Ο εξάντας της ψυχής μόνος καθοδηγητής

σαλπάρουμε για θάλασσες φιλικές

Κι ο βράχος εκεί ακλόνητος να στέκει.

Αρετή Μαυροπούλου

19-06-2015

Painter

Μαρίνα Ζωγραφάκη

Πές μου ένα παραμύθι.

 Πές μου ένα παραμύθι.

πες μου ένα παραμύθι .... ποιό είναι το ωραιότερό σου αυτό θέλω να μου πεις ...
το ωραιότερό μου ; δε θα΄χει όμως πρίγκιπες και βασιλοπούλες μήτε μάγισσες και δράκους και γενναίους ραφτάκους
δε θα΄χει ; και τι θα΄χει ;
θα΄χει παιδιά .
παιδιά ;
παιδιά ναι !πολλά παιδιά !! χαρούμενα παιδιά , ποτέ παιδιά κυνηγημένα και πνιγμένα ... και καρουζέλ θα΄χει !! φίσκα το καρουζέλ από παιδιά σαν και του λόγου σου...
παιδιά που γελούν που παίζουν μπάλα στις αλάνες ...και παλιά ξεχασμένα παιδικά παιχνίδια ...κουτσό κυνηγητό κρυφτό κι ένα φιλί στο στόμα σου κρυφό ...
παιδιά που ζωγραφίζουν με το μαλλί της γριάς γιορτές στα προσωπάκια τους και κολλάει σα στάμπα η ξεγνοιασιά κι η ζαβολιά ...
θα με πας στο καρουζέλ ;
θα σε πάω
θα μου πάρεις μαλλί της γριάς ;
θα σου πάρω
και γλυφιτζούρι κοκοράκι κόκκινο θέλω
και κοκοράκι κόκκινο θα σου πάρω
μα είμαι άντρας πιά και τα παραμύθια δε με ζυγώνουν ...
έλα και κάθισε στα γόνατά μου .... το ωραιότερο παραμύθι δε μου ζήτησες ;
ναι
το ωραιότερο παραμύθι μάτια μου είναι να γίνεσαι άντρας και παιδί και να μη σε χορταίνω .......

{ παραμύθια της πεθυμιάς και της ανασαιμιάς )

Author

Κατερίνα Παπουτσή.

Αφιερωμένο σε σένα γλυκιά απαντοχή μου...

Αφιερωμένο σε σένα γλυκιά απαντοχή μου...

Ο πόνος σ΄ έκοψε βαθιά
όμως δεν μίλησες
δεν είπες λέξη
ούτε ένα Αχ!
Καμιά κραυγή δεν βγήκε από το στόμα σου!


Τόση καρτερία
μόνο Εκείνος στο σταυρό!
Μόνο η μάνα στο παιδί!

Κι εσύ!

Γυναίκα αγαπημένη
Πόσο ξέρεις καλά
κρασί τον πόνο να κερνάς
στου έρωτα
το γιορτινό το φίλιωμα!!!

Author

poetry

Ανδρέας Θ. Ρίζος

21-06-2016

Ενδότερη ανάγκη.

 Ενδότερη ανάγκη.

Ανεβαίνω σκαλοπάτια για να πιάσω ουρανό…

ολόγυρα μου χαλάσματα από περασμένες μνήμες.

πέτρα παντού πάνω σε φόντο γκρίζο μα

αγριολούλουδα γεννιούνται δειλά μέσα από ερείπια.

Σημάδι ζωής μιλά στο είναι μου.

Ανεβαίνω αργά και σταθερά

διαρρήκτης του Ήλιου γίνομαι.

Πώς με έφερα ως εδώ.Ούτε πού κατάλαβα.

τώρα ανεβαίνω γοργά σαν να είναι νοιώθω

τα σκαλοπάτια της ζωής μου.

Χρέος μου είναι να συνεχίσω.

Έρωτες  ευάλωτοι στην πρώτη δυσκολία

δραπέτες ευθύνης έγιναν.

Όρκοι αιώνιας αφοσίωσης ξέφτισαν

στο πρώτο φύσημα του αέρα.

Φιλίες που πουλήθηκαν φτηνά

στου κόσμου τα παζάρια .

Οι πρώτες ψύχρες έφυγαν

μαζί τους και οι ανούσιες  αγάπες.

Οι άνθρωποι φυτοζωούν μέσα στην ένδεια φωτός.

πράσινα λιβάδια  ποτέ δεν έπλεξαν

χείλη μελιστάλαχτα ποτέ δεν τρύγησαν.

Πώς πληθαίνουν τα σκαλοπάτια πίσω μου.

Αρετή Μαυροπούλου

07-05-2015

Ανέκδοτο 

Φωτό

Αναστασία Αδαμάκη.

Η Διαθήκη.

 
Τα ανείπωτα της ψυχής θάθελα να κλειδώσω
μέσα σε μία κιβωτό
που δεν θα βρει το διεφθαρμένο γένος των ανθρώπων.
Εκεί που ο κατακλυσμός θα έχει καταλαγιάσει
και οι Τιτάνες θα έχουν ηττηθεί.
Γιατί η αλαζονεία γένεται θεριό κ τρώει τους ανθρώπους
και οι Θεοί οργίζονται για το παράπτωμα τους.
Απόκαμα να κουβαλώ τον πάνβαρο σταυρό μου
μα ξέρω πως θάλθει στιγμή που θάναι η ανάσταση μου.
Φιλί από ροδόσταμο δώς μου να πιώ
αγιασματάρι του Θεού ζωή να ξανανιώσω.
Σοφία ουρανόδρομη σπίθα του Προμηθέα
οδήγησε με στους ουρανούς με τις 7φωτες λυχνίες.
 
Ύψιστο χρέος μου οι εντολές να τις διαφυλάξω
και μια φωνή ουρανόδρομη μου λέει να προχωρήσω.
Αλλοίμονο σ αυτούς που εμπόδια προβάλλουν
στάχτη θα γίνουν απ την φωτιά της Θείας δικαιοσύνης.
Σε χρυσοποίκιλτο Ναό να την διαφυλάξω
εκεί που είναι η θέση της
στου Σολομώντα τον Ναό μαρτυρικά να φτάσω.
 
Εμπόδια και άπιστοι προβάλουν έμπροσθεν μου
μα οι Φιλισταίοι στέκουν αδύναμοι μπροστά στην Θεία δίκη.
Σπινθήρας από Χερουβείμ σκοτώνει φίδια και σκορπιούς
μπροστά στο πέρασμα μου
και εσύ ακοίμητος φρουρός είσαι ο σύμμαχος μου.
Του Αρχαγγέλου το σπαθί κρατάς στο δυνατό σου χέρι
και προστατεύεις του Θεού την ύψιστη Διαθήκη.
Αρετή Μαυροπούλου
17-05-2014
Ανέκδοτο.

 

Λίγο πριν την νύχτα

Λίγο πριν την νύχτα

Κοιτώντας το βλέμμα σου, θαρρούσα πως έβλεπα,
πρώτη φορά, ουρανό που κυμάτιζε.
Στο βάθος του ανταύγειες υποπράσινες σύνθεταν
ένα χρώμα ακαθόριστο. Ένα χρώμα από πνεύμα,
από φως, ένα αγίασμα.
Νύχτωνε κι όμως Θαρρούσα πως σάλευαν στους τοίχους λουλούδια, σάμπως χαράζοντας πέρα σε κάποιο βάθος ν’ ανταύγαζε. Τα μάτια σου δέσποζαν. Θωρώντας αυτή τους την ατλάζινη κίνηση να πηγαίνει και να ‘ρχεται, δε μπορούσα να ειπώ τι ακριβώς μου θυμίζανε. Μπορεί την Αγία Άννα στους βράχους, ορθή, με του σύμπαντος το διάφανο στέφανο γύρω στο στήθος της. Μπορεί κάτι άλλο που τόχα συλλάβει ο ίδιος εγώ, αλλά μούκαψε τη σκέψη και χάθηκε. Θαρρούσα πως έβλεπα τη γιορτή των χρωμάτων, τη γιορτή της φωτιάς, τη γιορτή του νερού και της βλάστησης.
Κι όλα μαζί, σ’ ένα όρθιο ποτάμι που ανέβαινε και χύνονταν επάνω στον γαλάζιο ουρανό, σε δυό οροπέδια, που αχτιδίζαν δυό διάφανες λίμνες: τα μάτια σου.
Ποιος είναι άραγε απ’ τους δυό μεγαλύτερος; ο κόσμος ή ο άνθρωπος;
Σε λίγο, βαδίζαμε μόνοι, κοιτάζοντας πέρα στο βάθος. Είχεν απ’ ώρα δύσει ο ήλιος. Πρίν να προφτάσει, γλυκός σαν μετέωρο μάτι παιδιού, ν’ ανατείλει ο έσπερος, πήραν να γίνονται πράγματα άλλα μές στον ορίζοντα. Μέσα στο ημίφως σηκωνόνταν αυλαίες.
Άναψεν άξαφνα όλα τα μέσα φώτα του ο κόσμος.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ COPYRIGHT ©

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
COPYRIGHT © ΑΚΥΜΑΝΤΟΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση αναπαραγωγή και μετάδοσις  κειμένων του Ιστολογίου  ΑΚΥΜΑΝΤΟΣ ΑΠΟΠΛΟΥΣ με οποιονδήποτε τρόπο  άνευ της γραπτής αδείας τής Εκδότου Areti Mavropoulou