Αναπολώντας ένα κόσμο ισομετρικό.

Αναπολώντας ένα κόσμο ισομετρικό.

Υπήρξε μια στιγμή απειροελάχιστη της νιότης

που γευτήκαμε το κάλλος ατενίζοντας

τα πέλαγα με τα σμαραγδένια νερά

προσμένοντας  ξεστήθωτες  γοργόνες.

Η σκέψη ατάραχη σε μία γλυκιά προσμονή

σαν  ολόλευκο  παρθενικό ταξίδι

τολμήσαμε να αλώσουμε βαθυστόχαστους  Ωκεανούς

να κάνουμε πτήσεις τολμηρές με γλαροπούλια.

Αυτά και άλλα πολλά ηρωικά κατορθώματα

αναπολούμε σε ένα ανισόμετρο κόσμο

που μόνο με το όνειρο ανασταίνουμε.

Έτσι λοιπόν ατάραχοι να συντηρούμαστε

να δίνουμε τιμή στα ασήμαντα

και να κρατάμε την φλόγα άσβεστη.

Κι όπως το λάδι στο νερό

να ανεβαίνουμε.

Α.Μ
12-08-2015

Σε κάθε εγκατάλειψη

ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Σε κάθε εγκατάλειψη

φοράω στο βλέμμα

την στολή του αγέρωχου

και με ένα τσιγάρο

δείχνω άτρωτη

φλερτάροντας με την θλίψη.

Με πόσα τσιγάρα

θα σβήσω πάλι

τις πυρκαγιές εντός μου.

Με πόσα τσιγάρα

θα πνίγω τις λέξεις

και τον λυγμό.

Αρετή Μαυροπούλου
07-06-2017

Daniel Murtagh

photography

Θυμάμαι τα καλοκαίρια

Θυμάμαι τα καλοκαίρια

με το γεμάτο φεγγάρι

τα πορφυρογέννητα.

Εκείνα τα αλησμόνητα καλοκαίρια

που μαζεύαμε όστρακα απο αχινούς.

θηλυκούς αχινούς
που είχαν χρώμα απο κοράλι
και ηλιοβασίλεμα
και μέσα τους
καρδιοχτυπούσε το Αιγαίο
κι ο Θεός.

Ασβεστες μνήμες
απο θάλασσα και Ελλάδα
θησαυροί μαλάματα
του νού.
Και τα πάντα γύρω σιγούσαν
μυσταγωγικά
συμμετέχοντας στο Θαύμα.

Αρετή Μαυροπούλου
09-06-2017

Χαμογέλασε! !

Χαμογέλασε! !
Πόσα και πόσα σημαίνει ένα χαμόγελο.

Πόσα υποδηλώνει, πόσα έρχεται να μας πει. Αμέτρητα.

Μας δείχνει χαρά, έρωτα, αμηχανία ενίοτε. Φανερώνει θαυμασμό, κακία, σιγουριά. Δε φτάνει ένα χαμόγελο για να κρίνουμε. Είναι ο συνδυασμός.

Τα μάτια και το σώμα μπορούν να μαρτυρήσουν την ταυτότητα και το ποιόν του.

Κάποτε όμως το χαμόγελο παίρνει τη μορφή μάσκας. Μιας μάσκας που υιοθετούμε για να αποκρύψουμε τον πόνο, την αγανάκτηση, τη μιζέρια.

Για να προλάβουμε το δάκρυ. Για να αμυνθούμε. Για να μη λυγίσουμε.

Για να μοιάζουμε άθραυστοι ενώ δεν είμαστε στ’ αλήθεια.

Βλέπεις κάποτε ανθρώπους οι οποίοι έχασαν τα πάντα κι όμως χαμογελούν.

Άτομα που ζουν κι υπομένουν πολλά, που ξέρεις ότι πονούν μα χαμογελούν.

Και δεν είναι πάντοτε προφανές ούτε ορατό στους πολλούς.

Είναι η εικονική πραγματικότητα. Και λες πού τη βρίσκουν τη δύναμη. Γιατί χρειάζεται δύναμη. Είναι δύναμη.