Λικέρ λεμοντσέλο
Με ρωτάς
Τι φουρτουνιάζει την ψυχή μου
Και γω σου ξεδιπλώνομαι
Αφήνοντας να φανεί η γύμνια μου
Πως τάχα πέρασα απέναντι στο πεζοδρόμιο
Χοροπηδώντας μια στο ένα
Μια στο άλλο πόδι
Σαν ξυπόλητο παιδί που τρέχει να συναντήσει
Τους φίλους του στην αλάνα
Καταργώντας με μια ανάσα
Άγκυρες σκουριασμένες
Ακατάλληλες προς χρήσιν πια
Σε σκαριά σαπισμένα
Απο τόνους αλάτι.
Μαντεύεις την οδύνη του μυαλού μου
Να πηδάω από το τελευταίο σκαλί