ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ ΟΝΕΙΡΑ ;

ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ ΟΝΕΙΡΑ ;

Την ώρα της Λειτουργίας, μπήκε μια πεταλούδα από την Ωραία Πύλη,κάθησε στο ανοιχτό αντιμήνσιο, ανοιγόκλεισε δυό τρείς φορές τα φτερά της και μετά έφυγε από την θυρίδα της κόγχης.

 Έχουμε "συλλειτουργήσει" με τα ταπεινά και τα ζωΰφια, σε ξωκκλησάκια, ουκ ολίγες φορές.

 Σας ερωτώ: Έχει το δικαίωμα ο χριστιανός λεβίτης να μην είναι ποιητής;

Αναπολώντας ένα κόσμο ισομετρικό.

Αναπολώντας ένα κόσμο ισομετρικό.

Υπήρξε μια στιγμή απειροελάχιστη της νιότης

που γευτήκαμε το κάλλος ατενίζοντας

τα πέλαγα με τα σμαραγδένια νερά

προσμένοντας  ξεστήθωτες  γοργόνες.

Η σκέψη ατάραχη σε μία γλυκιά προσμονή

σαν  ολόλευκο  παρθενικό ταξίδι

τολμήσαμε να αλώσουμε βαθυστόχαστους  Ωκεανούς

να κάνουμε πτήσεις τολμηρές με γλαροπούλια.

Αυτά και άλλα πολλά ηρωικά κατορθώματα

αναπολούμε σε ένα ανισόμετρο κόσμο

που μόνο με το όνειρο ανασταίνουμε.

Έτσι λοιπόν ατάραχοι να συντηρούμαστε

να δίνουμε τιμή στα ασήμαντα

και να κρατάμε την φλόγα άσβεστη.

Κι όπως το λάδι στο νερό

να ανεβαίνουμε.

Α.Μ
12-08-2015

Σε κάθε εγκατάλειψη

ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Σε κάθε εγκατάλειψη

φοράω στο βλέμμα

την στολή του αγέρωχου

και με ένα τσιγάρο

δείχνω άτρωτη

φλερτάροντας με την θλίψη.

Με πόσα τσιγάρα

θα σβήσω πάλι

τις πυρκαγιές εντός μου.

Με πόσα τσιγάρα

θα πνίγω τις λέξεις

και τον λυγμό.

Αρετή Μαυροπούλου
07-06-2017

Daniel Murtagh

photography

Θυμάμαι τα καλοκαίρια

Θυμάμαι τα καλοκαίρια

με το γεμάτο φεγγάρι

τα πορφυρογέννητα.

Εκείνα τα αλησμόνητα καλοκαίρια

που μαζεύαμε όστρακα απο αχινούς.

θηλυκούς αχινούς
που είχαν χρώμα απο κοράλι
και ηλιοβασίλεμα
και μέσα τους
καρδιοχτυπούσε το Αιγαίο
κι ο Θεός.

Ασβεστες μνήμες
απο θάλασσα και Ελλάδα
θησαυροί μαλάματα
του νού.
Και τα πάντα γύρω σιγούσαν
μυσταγωγικά
συμμετέχοντας στο Θαύμα.

Αρετή Μαυροπούλου
09-06-2017

Χαμογέλασε! !

Χαμογέλασε! !
Πόσα και πόσα σημαίνει ένα χαμόγελο.

Πόσα υποδηλώνει, πόσα έρχεται να μας πει. Αμέτρητα.

Μας δείχνει χαρά, έρωτα, αμηχανία ενίοτε. Φανερώνει θαυμασμό, κακία, σιγουριά. Δε φτάνει ένα χαμόγελο για να κρίνουμε. Είναι ο συνδυασμός.

Τα μάτια και το σώμα μπορούν να μαρτυρήσουν την ταυτότητα και το ποιόν του.

Κάποτε όμως το χαμόγελο παίρνει τη μορφή μάσκας. Μιας μάσκας που υιοθετούμε για να αποκρύψουμε τον πόνο, την αγανάκτηση, τη μιζέρια.

Για να προλάβουμε το δάκρυ. Για να αμυνθούμε. Για να μη λυγίσουμε.

Για να μοιάζουμε άθραυστοι ενώ δεν είμαστε στ’ αλήθεια.

Βλέπεις κάποτε ανθρώπους οι οποίοι έχασαν τα πάντα κι όμως χαμογελούν.

Άτομα που ζουν κι υπομένουν πολλά, που ξέρεις ότι πονούν μα χαμογελούν.

Και δεν είναι πάντοτε προφανές ούτε ορατό στους πολλούς.

Είναι η εικονική πραγματικότητα. Και λες πού τη βρίσκουν τη δύναμη. Γιατί χρειάζεται δύναμη. Είναι δύναμη.

Αντί καληνύχτας.

Αντί καληνύχτας.

Να σε συλλογιέμαι.

Όνειρο ήσουν καλά φυλακισμένο
στα ατέλειωτα βράδια μίας ζωής αξόδευτης.
Την μορφή σου ούτε που φανταζόμουν…
Πόθος ήσουν και ψυχή.
Προσμονή άχρονη σαν αιώνια να προϋπήρχες…
που ξαφνικά πήρε μορφή και ουσία.
Και σαν ύφασμα σε ντύνομαι
σαν διψασμένη γη σε δέχομαι.
Ούτε πού το περίμενα πώς έχεις γεννηθεί…
Ούτε πού το έχω μολογήσει
πόσο «Σε αγαπώ»!!
Ούτε πού το ξέρεις…
Άλλωστε τι να τα κάνει κανείς τα λόγια
όταν μιλάει η ψυχή!!
Πόσο όμορφο είναι να σε συλλογιέμαι!!
να ελευθερώνω πουλιά
να εκπορεύω εικόνες.
Να παίρνει η πένα μου ζωή
και το χαρτί πνοή…
μέσα από το βλέμμα σου
που φωτίζει το σκοτάδι μου.
Να νοιώθω σαν πλοίο που φεύγει από την ρότα του.
Α.Μ
18-05-2015

Άρτος και θέαμα

Άρτος και θέαμα.

Θόρυβος πολύς στην πόλη απόψε

πρεμιέρα  σε παράσταση μεγάλη και τρανή.

Κωμικοί θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους

το κοινό θα διασκεδάσουν.

Κόσμος πολύς κατέκλυσε τα θεωρεία

είσοδος ελεύθερη για εκλεκτούς  αξιότιμους προσκεκλημένους.

Η αυλαία φωταγωγημένη είναι

κόκκινα χαλιά στρωμένα στην πλατεία καθίσματα βελούδινα.

Σαν σηκωθεί η αυλαία ο κόσμος εκστατικά

θα παρακολουθεί τα δρώμενα.

Σε γέλια και χειροκροτήματα ξεσπάει το κοινό

στο άκουσμα φτηνών αστείων.

Έτσι ξεχνιέται ο κόσμος και αποκοιμιέται

με ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις

με άρτους και θεάματα φτηνά.

Α.Μ

07-08-2015

Τί λείπει περισσότερο απο τίς ανθρώπινες σχέσεις

ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Αν με ρωτήσεις τι μου λείπει περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σου απαντήσω η ευγένεια. Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω.

Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή, δεν ξέρω αν η υπερβολική αστικοποίηση έφερε την απομόνωση κι εν τέλει τη συμπεριφορά της χάβρας, δεν ξέρω αν η απογοήτευση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης κι η οικονομική δυσπραγία του καθενός, μας έκανε να χάσουμε λίγο απ’ την ευγένειά μας. Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.

Χάθηκε πλέον το χαμόγελο απ’ τους ανθρώπους, εκείνο που χωρίς να ξέρεις τον περαστικό σου φτιάχνει τη μέρα. Εκείνο που ανοίγει ο γείτονας την πόρτα του ασανσέρ κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, σου δίνει μια σακούλα που σου έπεσε απ’ τα χέρια και σου χαμογελά, απλώς γιατί σε βοήθησε σε κάτι.

Λικέρ λεμοντσέλο

 Λικέρ λεμοντσέλο


Με ρωτάς
Τι φουρτουνιάζει την ψυχή μου
Και γω σου ξεδιπλώνομαι
Αφήνοντας να φανεί η γύμνια μου
Πως τάχα πέρασα απέναντι στο πεζοδρόμιο
Χοροπηδώντας μια στο ένα
Μια στο άλλο πόδι
Σαν ξυπόλητο παιδί που τρέχει να συναντήσει
Τους φίλους του στην αλάνα
Καταργώντας με μια ανάσα
Άγκυρες σκουριασμένες
Ακατάλληλες προς χρήσιν πια
Σε σκαριά σαπισμένα
Απο τόνους αλάτι.
Μαντεύεις την οδύνη του μυαλού μου
Να πηδάω από το τελευταίο σκαλί

Η Πασχαλιά

Η Πασχαλιά

"Γιαγιά απο όλους τους μήνες

ξέρεις ποιόν ποθώ πιότερο;"

"Ποιόν κοριτσάκι μου;"

Ρωτούσε η γιαγιά μου με απορία.

"Τον Απρίλη και τον Μάη γιαγιάκα...

αυτούς που φοράνε πλουμιστές φορεσιές..

και μοσχοβολούν Πασχαλιά κι Ανάσταση.

Τι αρώματα διαπερνούν τα αχόρταγα ρουθούνια μου...ευωδιές Ανοιξης ανακατεμένες με μαστίχα και μαχλέπι....και σάμαλι Δαμασκού"

"Μπα σε καλό σου παιδάκι μου...πώς τα ανακάτεψες όλα αυτά;"

"Γιαγιούλα μου καλή...τα ανακάτεψα γιατί όλα αυτά θέλουν χρόνο...όπως το σάμαλι για να δέσει το συμιγδάλι με το σιρόπι...έτσι κι η Ανοιξη...πρέπει να την περιμένεις...όλα στην ώρα τους γιαγιά".

Χαμογελούσε η γιαγιά σαν με έβλεπε να ανοίγω διάπλατα τα ρουθούνια μου και να ρουφώ Χριστό.

Ολα τα όμορφα χρειάζονται χρόνο...όπως η αγάπη και το θαύμα.

Να πιστεύεις στο θαύμα...σαν πιστέψεις σου συμβαίνει.

"Κι αυτοί οι αλήτες οι σπουργίτες γιαγιά που σκοτώνονται για ένα ψίχουλο κάτι ξέρουν...ετσι τα εχει ο Θεός πλασμένα".

Καλό μήνα με Αναστάσιμη χαρά σε όλη την πλάση.
Αρετή Μαυροπούλου
01-04-2017